روحم را قطره قطره می کنم
      و هر قطره را در خودنویس زبانم می ریزم .
            ان قطره ها هر یک کلمه ای می سازند
                   و نامه ای می شوند تا تو فردا بخوانی
                         و بدانی که این ساعت ها ی خالی از تو ،
                             تا کجا پر از تو بوده ام .
حرفهای ما هنوز نا تمام است و
        تا نگاه می کنی وقت رفتن است ...
               بازهم هان حکایت همیشگی :
                       ناگهان چقدر زود دیر می شود ...
دعا کردم که بیای
   کنار پنجره و باز شعر مسافر خاموش خود را
         از زبان باران بشنوی .....
                                         اما دریغ از بی وفای ، راز غریب همین زندگی است ....
                                                 از بیتابی چشمانت بیتی سرودم ....
                                                       بهار شد، یخ اب شد ، و لبخند بر لبان ماتت نشت ....
                                                                با من از بهار بگو که کوله بارم اکنده از خزان است ....... 

نوشته شده در پنج شنبه 85 اسفند 10ساعت ساعت 3:0 صبح توسط همرنگ دریا| نظر
طبقه بندی: شعر