چنان محو تماشایش شده بودم که کبودی رخش را نمی دیدم... آرام در گوشم زمزمه کرد:" از هر آنچه رنگ کبودست بیزارم...هر روز رخش کبودتر میشود..." یاد گل یاسش افتادم... از آن زمانی که گل یاس رفت، هر آنچه یاس بود خشکید... زندگی رفت... و تنها چیزی که ماند تنهایی بود... فقط کبودی روی صورت ماند... از هر آنچه رنگ کبودست بیزارم... از هر آنچه رنگ کبودست بیزارم... از هر آنچه رنگ کبودست بیزارم... مگو خون برجگر بود،مگو در شعله ور بود... بگو از آن زمانی ،که مادر پشت در بود... خدایــــــــــــــا جان زهرا در خطر بود... وای مادرم... وای مادرم... وای مادرم...
نوشته شده در شنبه 91 شهریور 4ساعت
ساعت 12:26 عصر توسط همرنگ دریا| نظر
By Ashoora.ir & Night Skin
دوست دارم همرنگ دریا شوم،آبی بی غلوغش...!
وقتی همه روزهای تقویمت مثل هم میشوند،شنبه با جمعه فرقی نمی کند،زمستان با بهار،امسال با پارسال.وقتی به آسمان یک جور نگاه میکنی، به خودت یک جور نگاه میکنی و حتی به خدا؟!آن وقت مثل سنگریزه ای دردل کوه گم میشوی بدون آنکه کمترین اثری بگیری یا کمترین اثری ببخشی...مثل یک روز بی خاطره به پایان می رسی بدون آنکه حتی لحظه ای در حافظه ای ثبت شده باشی... اما بیا به خاطر خدا هم که شده اینقدر مثل مرداب در خودمان غرق نشویم.جرأت دریا شدن داشته باشیم...
منو
پیوند‌ها
پیوند‌های روزانه
آرشیو مطالب
آرشیو موضوعی
سایر امکانات
لوگوی دوستان
